Merry Christmas to All bloggers..!!!
isang post na lang para tipid!
hehehe..
leave me a gift ah..
![]() |
Flash back: Hindi talaga dapat ako kasama sa kasiyahang iyon. May prior engagement kasi ako (celebrity?!). Eh na-cancel the day before this, so mega register ako. Nakita ko ang confirmation sa email ko, ngunit na-delete ko dahil sa Junk Mail pumasok. So wit ko alam kung ano na. Email akech kay Migs. Sabi niya he'll wait for my confirmation. Naka-email akech ng confirmation ko pero late na. Tapos ndi nadukutan pa ako ng fone nung morning (26th), so good luck diba? Hindi ko talaga marereceive ang tawag ng confirmation. So sa day mismo ng event, I texted Jhey. He gave me Gibbs's number. Yun tapos everything else is history. Chos!Going back. Sa talk na ito, narealize ko na kulang pa ang kaalaman ko sa teatro. Dapat na talaga akong manuod muli ng mga produksyon. Dami kong namimiss na bagay bagay. Natapos ang talk, raffle na! Diba taray?! At ang unang tinawag sa raffle ay si RICHARD RAYMOND. Nakakaloka!!!! Nanalo akech ng CCP bag. Pero ang bongga ang ang effort na CD from Gibbs. Major burning talaga. Gosh. "Ang minsan ang minahal ay ako..."
Eating moon cakes outside under the moon
Putting pomelo rinds on one's head
Carrying brightly lit lanterns
Burning incense in reverence to deities including Chang'e
Planting Mid-Autumn trees
Lighting lanterns on towers
Fire Dragon Dances
Sidenote:
Sa movie na "Brokenhearts Club", gay film siya, therapy ang tawag nila pag pumupunta sila sa salon. Kasi dun nila na-vevent out sa mga hairdresser yung mga hinanakit nila sa mundo. Para may kausap ka ring psychologist/psychiatrist.
Ewan ko ba? Sa mga parlor-parloran siguro magagawa mo yan. Pero sa Bench, ewan ko ba? Alam mong chikadora kasi yung mga hairstylist kaya pag kinakausap mo sila, alam mong drawing lang ang lahat. At tsaka, hindi mo sila makakausap ng matagalan, kasi madaming customer. At dahil dun, palipat-lipat sila. Haggard diba? Pero nagagawa pa rin nila naman ng maayos yung work nila.
Ganyan ang style, design, mostly ng Bench Fix Salon. Hindi abot paa ang mirror, so makikita mo yung lower part ng mga tao sa kabilang side. (Hindi tungkol sa nakita kong "ari" ang dahilan ng post ko na ito!) Nakakatawa kasi parang ang illusion dun, sayo yung upper part (na nakikita mo sa salamin), yung ibaba, dun sa katapat mo. Eto na. Dahil nga sa nakikita ko yung nasa tapat ko. Pero wit ko know and fez ah. Habang ginugupitan ako, nagtataka yung hairstylist. Ngiwi kasi ako ng ngiwi. Akala tuloy nya, hindi ko nagugustuhan ang pang-gugupit nya. Pero naintindihan nya na kung bakit ganun ang reaksyon ko. Ang bilat na nasa tapat ko, nakataas ang isang paa at nag-gugupit ng kuko! Nakakaloka! Hindi na lang siya nagpa-manicure dun! Kung namamahalan siya sa manicure dun, eh di sana pinagpaliban nya muna yung pag-gugupit niya ng kuko. Ang malalala, ang mga kalat na kuko (na isang buo ah, yung walang sira na paggupit), nasa sahig kasama ng mga buhok. Eto lang nasabi ko, "kadire!"
The Daishonin teaches the meaning of true happiness and the true purpose of life. Fame and momentary glories are no more than illusions. True happiness lies in cultivating the great state of Buddhahood within one's life. This is life's true purpose. By chanting daimoku, we can change all of our sufferings into the ingredients for attaining a Buddha's lofty state of life. - Daisaku Ikeda
Pinilit kong pigilin ang aking damdamin..
pagkat ika’y di na dapat pang ibigin
ikaw pala’y mayroong ibang minamahal
habang ako’y sa’ting pagmamahalan lang sumugal
Akala mo ito’y malayo sa katotohanan
at ang puso mo’y nakalaan para sa akin lamang
bulong ng aking isip ay wag kang magtiwala
sigaw nang puso mo’y wag umasa sa maling akala
Hindi ko na kayang masaktan pa
hindi na maari pang ako’y gamitin na
isang sunud-sunuran sa iyong mga kagustuhan
at halos ang lahat ay ibigay ko na
Hindi ko na mapapayagan pa
ang puso mo’y paglaruan ng puso kong gahaman
ako’y iyong palayain at ‘wag mo ng ibigin
hindi ko na makakaya ang masaktan ka
‘wag mo na sanang patagalin
‘wag mo na akong linlangin
pagdurusang ito’y hindi na makakaya
Hindi ko na kayang masaktan pa (hindi makakaya)
hindi na maari pang ako’y gamitin na
isang sunud-sunuran sa iyong mga kagustuhan (isang sunud-sunuran)
at halos ang lahat ay ibigay ko na
oohh… Hindi ko na mapapayagan pa (hindi ko na kaya)
ang puso mo’y paglaruan ng puso kong gahaman
ako’y iyong palayain at ‘wag mo ng ibigin (ako’y iyong palayain)
hindi ko na makakaya ang masaktan ka..
flashback #1(naalala ko lang noong bata pa ako)
meron kasi akong raincoat and umbrella na transparent.. matching talaga ang dalawa.. hinintay ko talaga na umulan.. para magamit ko ang raincoat at payong ko! at nang umulan na, sinuot ko agad ang aking raincoat at lumabas ng bahay.. nakatayo lang ako sa labas habang umuulan suot ang aking..(sabay sabay tayo) TRANSPARENT RAINCOAT and UMBRELLA!
flashback #2(naalala ko lang noong college pa ako)
pag sakay ako ng fx at umuulan at lalo na pag nasa may window side ako, nag-iimagine ako na may mtv akong ginagawa..ang eksena, naka-lean ako sa window habang may mga tubig na bumabagsag sa sides nito while singing, "Pangarap Ko'y Ibigin Ka".. xempre usual mtv, nag-eemote emote while singing.. tapos bababa ako ng fx (kumakanta pa rin), at pupuntang SM.. tulak-tulak ko ang shopping cart ng supermarket.. yun, dun lagi napuputol ang eksena..
-----
Buddhist Thoughts
Neither the pure land nor hell exists outside oneself;
both lie only within one's own heart.
Awakened to this, one is called a Buddha;
deluded about it, one is called an ordinary person.
The Lotus Sutra reveals this truth, and one who embraces the Lotus Sutra will realize that hell is itself the Land of Tranquil Light.
Hell Is the Land of Tranquil Light - WND, 456